Nigdy nie mogłam zrozumieć ludzi, którzy najchętniej zatrzymaliby dziecko w beciku i żałują każdego upływającego roku. Ja chwilami wprost nie mogłam się doczekać, pragnęłam zobaczyć, jaka Rosalind będzie za rok, za dwa lata, za trzy... To istny cud - dziecko, nasze własne, lecz zarazem dziwnie obce. Jesteśmy wrotami, którymi wkroczyło w świat; przez pewien czas pozwoli otaczać się opieką, a później odejdzie, żeby wieść własne, niezależne życie, nam zaś pozostanie przyglądać się, zachwycać tą wolną i swobodną istotą.